مهارت‌های انعطاف‌پذیری (تاب‌آوری، پشتکار، سازگاری، خلاقیت)

جهان در حال تغییر امروز، جهانی غیر قابل پیش‌بینی است، مغز ما به پیش‌بینی علاقه دارد و پیش‌بینی‌ناپذیری آن را آزار می‌دهد. به طور متوسط، ۶5 درصد از جمعیت به طور کلی به نحوی آسیب روانی دیده‌اند و ۸۰ درصد از کارکنان در کارشان استرس تجربه می‌کنند. برای بازیابی روانی پس از این آسیب‌ها، تحمل آنها و ادامه دادن به فعالیت، افراد به مهارت‌هایی اختصاصی احتیاج دارند. از سوی دیگر، پایداری و پشتکار مهم‌ترین عامل موفقیت شناسایی شده است. برای پایداری لازم است فرد فشارهای خواسته و ناخواسته را بپذیرد و خود را با انعطاف‌پذیری با آنها سازگار کند. انعطاف‌پذیری شناختی یک ظرفیت ذهنی است که به توانایی سازگاری، انطباق و پذیرش فرد در شرایط گوناگون و تغییرات اشاره دارد؛ از جمله اینکه فرد بتواند خود را به سرعت اما با آرامش، با محیط در حال تغییر تنظیم کند تا به صورتی کارآمد با مسایل پیش‌بینی‌نشده کنار بیاید.
انعطاف‌پذیری با تاب‌آوری همبسته است. در واقع افرادی که به لحاظ شناختی منعطف‌تر هستند، ظرفیت تاب‌آوری بیشتری دارند. تاب‌آوری به توانایی جبران ناکامی و طاقت آوردن فرد زیر فشارهایی است که در مسیر رسیدن به اهداف انتخاب کرده است. تاب‌آوری توان تحمل موقعیت‌ها یا افرادی است که برای ما ناخوش‌آیند یا آزاردهنده‌اند. سطح تحمل مفهومی نزدیک به تاب‌آوری است با این تفاوت که فرد در این حالت در صدد جبرانی خودخواسته و در راستای اهداف نیست، بلکه تحمل عبارت از ظرفیت فرد برای ادامه دادن و پذیرش فشارهای ناخواستۀ محیط است. تاب‌آوری برای پیشرفت لازم است و تحمل برای نجات یافتن و باقی ماندن. این مفاهیم با مفهوم صبوری نیز نزدیک هستند. تحمل به معنای تلاشی مثبت در جهت فهمیدن دیگران است، بدون اینکه لزوماً نگرش یا رفتار آنها را بپذیریم. مهارت‌های نرم را نمی توان جدا از هم دانست، بلکه هرکدام از آنها به تقویت دیگری کمک می‌کنند. برای مثال، انعطاف‌پذیری به توانایی تفکر نقاد، مهارت‌های ارتباطی، تنظیم هیجانات، مدیریت استرس و مواردی از این دست کمک می‌کند.